Op 8 Mei 1925 is Afrikaans amptelik erken as ’n wettige parlementêre taal in Suid-Afrika, en het dit Nederlands in daardie rol vervang. Hierdie historiese mylpaal is moontlik gemaak deur die Wet op die Amptelike Tale van die Unie, en is grootliks beïnvloed deur die onvermoeide werk van taalstryder en skrywer C.J. Langenhoven. Hy het geglo dat ’n volk sonder sy eie taal is soos ’n mens sonder selfrespek — en het alles in sy vermoë gedoen om Afrikaans op die voorgrond van kultuur, onderrig en nasiebou te plaas.
Afrikaans het egter lank voor 1925 begin groei. Dit het ontstaan aan die Kaap in die 1600’s uit Nederlandse dialekte, maar is oor dekades heen verryk met invloede van Maleis, Khoi, Portugees, Frans en ander plaaslike tale. Wat begin het as ’n "kombuistaal" — dikwels beskou as informeel en onwaardig — het later gegroei tot ’n taal van poësie, politiek en persoonlike uitdrukking. In 1918 het Langenhoven self Die Stem van Suid-Afrika geskryf, wat later deel van die landsvolkslied sou word. Hy het geskryf:
“’n Volk wat sy taal versaak, is soos ’n mens wat sy selfrespek verloor.”
Vandag, ’n volle 100 jaar later, word Afrikaans steeds deur miljoene Suid-Afrikaners gepraat en gebruik in alledaagse lewe. Afrikaans leef voort in die klaskamer en kantoor, op verhoog en skerm, in liedjies, boeke, en daaglikse gesels. Dit is nie net ’n taal nie — dis ’n leefwyse, ’n manier van voel en verbind.